آرامشم در اين روزها  مديون همان انتظاريست

كه ديگر از هيچكس ندارم...

كمي عوض شدم...

ديريست از خداحافظي ها غنگين نميشوم...

به كسي تكيه نميكنم ...

از كسي انتظار محبت ندارم ...

خودم بوسه ميزنم بر دستانم ...

سر به زانوهايم ميگذارم ...

سنگ صبور خودم ميشوم ...

چقدر بزرگ شدم يك شبه ...

تمام دردهايم را در يك جمله تحمل ميكنم ...

خدايا !

ميدانم كه ميبيني ...

خدايا ديدي ...؟

كلي باران فرستادي ، تا اين لكه ها را از دلم بشويي ...!

من كه گفته بودم لكه نيست ...!

زخم است ... زخم دل ...

درد تنهایـــــــــی کشیـــــــــــــــــــــد ن،

مثلِ کشیدنِ خطهایِ رنگی روی کاغذِ سفـــــــــید،

شاهکاری میسازد به نامِ دیوانــــــــــگی...!

و من این شاهکــــارِ را به قیمتِ همه؟ فصلهایِ قشنگِ زندگیم خرید ام...

تو هر چه میخواهـــــــــی مـــــــرا بخوان....

دیوانـــــه، خود خــــواه،بی احساس.................
نمیــــفروشــــــــم..!!!!

کسانی هستند که ناخودآگاه از خودمان می رنجانیم ؛

مثل ساعتهایی که صبح دلسوزانه زنگ می زنند

و در میان خواب و بیداری بر سرشان می کوبیم ،

بعد می فهمیم که خیلی دیر شده

چقدر خوب گفتي شهريار:

دگر درمان دردش دير شد دل                    چه زود از سير عالم سير شد دل

دل به دلداران سپردن کار هر دلدار نیست

من به تو جـان می سپارم ... دل که قابل دار نیست

نترس…

اگر هم بخواهم از این دیوانه تر نمی شوم

گفته بودم بی تو سخت می گذرد بی انصاف

حرفم را پس میگیرم…

بی تو انگار اصلاً نمی گذرد…