بي تو ...

پاييز ...

 آنقدر زود گذشت كه برگ ها روي درخت يخ زدند ولي نريختند ...

د‌‌ِل سبزم را گره زد و رفت تا به آرزوهايش برسد ...

من فقط يك واسطه بودم !!!

لطفا برای این دوست داشتنت ...

فکری بکن ،

جا نمی شود در من...

من هنوز غرق گذشته اي هستم كه

نميگذرد ...

چرا نميرسم من؟

مگر آخر جاده دلتنگي كجاست؟!

زيباترين ستايشها ، نثار آنكه

كاستي هايم را مي بيند و باز هم دوستي را بجا مي آورد.

 سرخي چشم كبوتر هيچ ميداني ز چيست؟

نامه ام ميبرد و بر درد دلم خون ميگريست...

تازگي ها از خواب كه بيدار ميشوم

تازه كابوس هايم آغاز ميشود ...

 در كودكي

پاكن هايي ز پاكي داشتيم

يك تراش سرخ لاكي داشتيم

كيفمان چفتي به رنگ زرد داشت

دوشمان از حلقه هايش درد داشت

گرمي دستانمان از آه بود

برگ دفترهايمان از كاه بود

تا درون نيمكت جا ميشديم

ما پر از تصميم كبري ميشديم

با وجود سوز و سرماي شديد

ريزعلي پيراهنش را ميدريد

كاش ميشد باز كوچك ميشديم!!!

 چشم هايم را ميبندم

كور بودن را به ديدن جاي خاليت ترجيح ميدهم 

دگر از قافيه افتاد غزل هاي دلم

و شكست از غم غربت قد و بالاي دلم

گوشه نشين گذر چشم تو بود

گذر از كوچه ي ديگر نكند پاي دلم

وقتي خداحافظي ميكنيم

چه انرژي عظيمي مي خواهد كنترل  

اولين قطره اشك براي نچكيدن