دختری دلش شکست

رفت و هر چه پنجره

رو به نور بود

بست

لحظه ای گذشت

ناگهان جرقه ای

کور سویی از امید

در دلش شکفت

براي دادن گل به ديگران

منتظر مراسم تدفين آنها نباشين

زندگي مثل يه جاده است

من و تو مسافراشيم

قدر لحظه ها رو بدونيم

ممكنه فردا نباشيم.

نيمكت با هم بودنمان تنهاست!

من دل نشستن ندارم

تو دليل نشستن باش 

چترم را؛ 
کنار ایستگاهی در مه، 
جا گذاشته ام
خیس و خسته آمده ام...
و حالا؛
شاعر که نه،
بارانم!‏

دلم که می‌گیرد، حجم دنیا کمتر و کمتر می‌شود؛

دلم که می‌گیرد، آفتاب مدام رو به زوال است؛

دلم که می‌گیرد، ابرها همه سیاه می‌شوند و بارانی؛

دلم که می‌گیرد، نسیم طوفانی می‌شود؛

اما همیشه دلم که می‌گیرد، خدا نزدیک‌ترین است.

زمانی شعر میگفتم برای غربت باران!

ولی حالا خودم تنها ترم از باران!                  

سرم را شايد بتوانند ديگران گرم كنند

اما وقتي تو نيستي

هيچكس نيست دلم را گرم كند !

كاش دنيا يكبار هم كه شده بازيش را به ما ميباخت

مگر چه لذتي دارد اين بردهاي تكراري برايش !!!

اين دنيا جاييست كه وقتي زانو هايت را از شدت تنهايي بغل گرفته اي

به جاي همدردي

برايت پول خرد مي اندازند!

اشتباهم اينجا بود ، هر جا رنجيدم لبخند زدم.

فكر كردند درد نداشت ، محكم تر زدند.

زخم ها خوب مي شن !

اما خوب شدن با مثل اول شدن خيلي فرق داره ...

نفسي بده كه برايت نفس نفس بزنم

نفس به جز تو نخواهم براي كس بزنم

مرا اسير خود كردي دعايم كن

كه آخرين نفس را در اين قفس بزنم

هر گاه دلت هوايم كرد ، به آسمان بنگر و ستارگان را ببين

همچون دل من ، در هوايت مي تپند. 

دل اگر بستي ، محكم نبند و مراقب باش گره كور نزني

او مي رود آن وقت تو مي ماني و يك گره كور

اگر به جاي هر دعايي كه كردم

يك قدم بر ميداشتم

الان در كنار خدا بودم ...

خدايا !

خورشيد را به من قرض ميدهي؟

از تو كه پنهان نيست

سرزمين خيالم سالهاست يخ بسته است...

ممكن است گاهي گريه كنم ، ولي هيچگاه در تنهايي گريه نمي كنم

خدا اينجاست

اشك هاي مرا پاك مي كند ،

چون ... قلب من خانه ي خداست

ممكن است گاهي بيفتم و بلغزم ، اما هرگز در سقوط تنها نمي مانم

خداوند هست و مرا بلند مي كند...

گنجشكي مي خنديد به اينكه چرا هر روز ، بي هيچ پولي برايش دانه مي پاشم ...

من مي گريستم به اينكه حتي او هم محبت مرا از سادگي ام مي پندارد ...

خيلي سخته كه بخواي با آب خوردن ، بغضت رو بفرستي پايين

اما يه دفعه اشك از چشمات جاري بشه ...

باران می بارد چشم هایم را می بندم و سعی می کنم لبخند خدا را مجسم کنم
شاید لبخند کویر وقتی تشنه می شوند یا لبخند گل ها وقتی سیراب می شوند 

ترنمی از لبخند خدا باشد

خدایا از لبخند کویر و گلها چیزی هم نصیب دل شکسته ی من کن! 

گفتـــــه بـــــودم:

بــی "تــو" سخت میـگـذرد!

حـرفـــم را پــس مـی گیـــرم.

بــی "تــو" انگــــار اصـلا نمـی گـــذرد! 

خدا همون حس قشنگيه كه موقع شادي داريم ...

روزاي باروني قطره هاي بارون رو بشمار

اگه بند اومد روي رفاقت من حساب كن

نه كم مياد و نه بند مياد.

 يك اسم در ذهنم حك شده

يك عكس در چشمانم قاب گرفته شده

و هزاران خاطره در قلبم خاك ميخورند

من هنوز پرم از نقش تو.

 سكوت و صبوري ام را به حساب ضعف و بي كسي ام نگذار

دلم به چيزهايي پاي بند است كه تو يادت نمي آيد ...

تلنگري بزني ، آوار مي شوم ...

شكستني تر از آنم كه محتاج سنگي باشم.

زندگي زيباست چشمي باز كن

گردشي در كوچه باغ راز كن

هر كه عشقش در تماشا نقش بست

عينك بدبيني خود را شكست

هيچ جاي دنيا ، آنقدر شلوغ نيست ، كه نتواني با خدايت خلوت كني ...

و هيچ خلوتي  ، به شلوغي احساس با خدا بودن نيست ...

خدايا ...

آغوشت را امشب به من مي دهي؟

براي گفتن چيزي ندارم

اما براي شنفتن حرف هاي تو گوش بسيار ...

مي شود من بغض كنم

تو بگويي: مگر خدايت نباشد كه تو اينگونه بغض كني ...

مي شود من بگويم خدايا؟

تو بگويي: جان ِ دلم ...

مي شود بيايي؟

تمنا مي كنم ...

خدايا...

جاي تو هرگز در جان من خالي نيست

نه در لحظه هاي پر شَرم خطا

نه در تنگناي به اجابت نرسيدن دعا

و نه در هياهوي دلخواه ترين ثانيه ها ...

آنقدر هستي كه بودنت از ياد نمي رود

تنها گاهي از بسياري اندوه

نام تو در سكوت مي ماند

و راه فرياد را نمي يابد...

اما اگر از بودنم جز ذره اي نماند

آن ذره تو را عاشقانه مي خواند !!!

وقتي تمام شهر

ديگر دري به روي تو ، خود را نمي گشود

دستان گرم رفيقي نيافتي

آغوش مهر كسي ، عاشقت نشد

با آن دل شكسته ، كسي مهربان نبود

وقتي كه كوبه هاي نكوبيده اي نماند

  
پس از آفرینش آدم خدا گفت به او: نازنینم آدم...
با تو رازی دارم...
اندکی پیشترآی ...
آدم آرام و نجیب ، آمد پیش
زیر چشمی به خدا می نگریست ...
محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست ...

 ياد من باشد

دو ركعت راز بگويم با او

و بخواهم از او ، كه مرا دريابد

و دل از هر چه سياهي ست ، بشويم فردا

روزن دل بگشايم بر عشق ، تا كه آن نور بتابد بر دل ، تا دلم گرم شود ، يخ دل آب كنم ، تاكه دلگرم شوم

 قصه ای دارم!
غصه ام در دل آن جامانده
گاه گاهی دل من میگیرد
بیشتر هنگام غروب
در همان وقت خدا نیزپر از تنهایست
جز خدا نیز کسی تنها نیست
وخدایی که در این نزدیکیست
در همین لحظه به هنگام طلوع
که اذان سردادند
من وضو خواهم ساخت…
اشک چشمانم را
تابه سر منزل زیبای حقیقت برسم…

میگویند یک روزی هست

که چرتکه دست میگیرند و حساب و کتاب میکنند
و آن روز تو باید تاوان آنچه با من کردی را بدهی!

فقط نمیدانم
تاوان دادن آن موقع تو، به چه درد من می خورد!؟

از خانه آمدم كه بيايم مگر تو را از ترس آنكه ، گم نكنم راه خانه را

من خرده هاي نان به پشت سرم ريختم به شوق شايد كه خرده نان باشد نشان راه

اما به پشت سر كه نظر كرده ، ديده ام گويا تمام خرده نان ريخته در اين مسير را گنجشگكان خُرد با يا كريم پشت سر ، بر چيده خورده اند

آري هزار شكر

تنها كه باشي ، تفريحت ميشه نگاه كردن به صفحه مانيتورت

بدون اينكه بدوني ساعت ها ميگذره ...

امروز كسي از من پرسيد چند سال داري؟

گفتم: روزهاي تكراري زندگيم را كه خط بزنم

كودكي چند ساله ام!

تو زندگي از يه جايي به بعد ديگه بزرگنميشي ؛ پير ميشي !

از يه جايي به بعد ديگه خسته نميشي ؛ ميبري !

از يه جايي به بعد ديگه تكراري نيستي ؛ زياديي !!!

يه سري از حرفها هستند كه امكان نداره بشه به گفتار تبديلشون كرد؛

اين حرفا معمولا به اشك تبديل ميشن...