از كسي كه دلش گرفته...

نپرسيد چرا؟

آدمها وقتي نمي توانند دليل ناراحتيشان را بيان كنند...

دلشان ميگيرد ...

خدايا...

ميدانم اين روزها از دستم خسته اي

كمي صبر كُن ، خوب ميشوم ...

بگذار باران بزَند ...

دلم بگيرد ...

ميروم زير آسمانت ...

دستهايم را مي سپارم به دستت ...

سرم را ميگيرم به سمتَت

قلبم مال تو ، اشكهايم كه جاري شود ، ميشوم هماني كه دوست داري ...

پاك ، استوار ، اميدوار ...

بگذار باران بزند ...

ريسمان پاره را ميتوان دوباره گره زد

دوباره دوام مي آورد ، اما هر چه باشد ريسمان پاره اي است

شايد ما دوباره همديگر را پيدا كنيم

اما در آنجا كه تركم كردي

هرگز دوباره مرا نخواهي يافت !!!

غم بي تو ماندن آنچنان سنگين است

كه به هر آيينه مينگرم ميشكند.

مرا كه مي شناسي؟!

خودمم...

كسي شبيه هيچكس ...

كمي كه لابه لاي نوشته هايم بگردي ، پيدايم ميكني ...

شبيه پست هايم هستم ...

" غمگين... مهربان ... صبور... كمي هم بهانه گير"

اگر نوشته هايم را بيابي ...

منم همان حوالي ام...

شبيه باران پاييزي ...

از شلوغي ها به دور ...

و به تنهايي نزديك ...

میدونی چرا میگن” دلت دریا باشه”

وقتی یه سنگو تو دریا میندازی

فقط برای چند ثانیه اونو متلاتم میکنه

وبرای همیشه محو میشه

ولی اون سنگ تا ابد ته دل دریا موندگاره

وسعی می کنم مثل دریا باشم

فراموش کنم سنگ… که به دلم زدن

با اینکه سنگینی شونو برای همیشه روی سینه ام حس می کنم.

جایی به اسم تو

آدم هایی به اسم من

و این ضمیر آخر شخص که اینجا انتظار می کشد

بدون هیچ فعلی ، بدون هیچ حرفی

جایی به اسم تو

خیابانهایی که به اسم تو نام می گیرند

و ایستگاه های خسته این خیابان

که همه ی آدمها را دور خودشان می چرخاند

 آقا ، من ایستگاه آخر پیاده میشوم

چشمهایم را ایستگاه قبل جا گذاشته ام

اینجا

ایستگاه آخر

جایی به اسم تو

دستهای تو

دستهایی که خیابان را بغل کرده

و چشمهای بسته ی من

در عجبم

از سیب خوردنمان

که

از آن فقط "چوبش" باقی می ماند...

مگـــــــــر این همه چوب که خوردیم

از یک سیــــــــب ... شروع نشد؟!

ســــه حرف دارد

اما برای پر کردن تنهایی من حرف ندارد

“خـــــــــــدا “

همه افراد خوشبخت خدا را در دل دارند

پس تو را چه غم که اینقدر احساس تنهایی میکنی

بدان در تنها ترین لحظات و در هر شرایط

خداوند با توست . . .

يك روز من سكوت خواهم كرد !

و تو آن روز

براي اولين بار

مفهوم " دير شدن " را خواهي فهميد ...

گاهي يه جور ميشكننت كه

وقتي تيكه هاتو بهم ميچسبوني يه آدم ديگه ميشي

هنوز مرا ميبيني؟

مگر ستاره ام نبودي ؟

مگر با يك چشمك عاشقم نكردي؟

هوا ابريست ، يا تو خود را براي نديدنم پشت ابر قايم كردي؟

آرامشم در اين روزها  مديون همان انتظاريست

كه ديگر از هيچكس ندارم...

كمي عوض شدم...

ديريست از خداحافظي ها غنگين نميشوم...

به كسي تكيه نميكنم ...

از كسي انتظار محبت ندارم ...

خودم بوسه ميزنم بر دستانم ...

سر به زانوهايم ميگذارم ...

سنگ صبور خودم ميشوم ...

چقدر بزرگ شدم يك شبه ...

تمام دردهايم را در يك جمله تحمل ميكنم ...

خدايا !

ميدانم كه ميبيني ...

خدايا ديدي ...؟

كلي باران فرستادي ، تا اين لكه ها را از دلم بشويي ...!

من كه گفته بودم لكه نيست ...!

زخم است ... زخم دل ...

درد تنهایـــــــــی کشیـــــــــــــــــــــد ن،

مثلِ کشیدنِ خطهایِ رنگی روی کاغذِ سفـــــــــید،

شاهکاری میسازد به نامِ دیوانــــــــــگی...!

و من این شاهکــــارِ را به قیمتِ همه؟ فصلهایِ قشنگِ زندگیم خرید ام...

تو هر چه میخواهـــــــــی مـــــــرا بخوان....

دیوانـــــه، خود خــــواه،بی احساس.................
نمیــــفروشــــــــم..!!!!

کسانی هستند که ناخودآگاه از خودمان می رنجانیم ؛

مثل ساعتهایی که صبح دلسوزانه زنگ می زنند

و در میان خواب و بیداری بر سرشان می کوبیم ،

بعد می فهمیم که خیلی دیر شده

چقدر خوب گفتي شهريار:

دگر درمان دردش دير شد دل                    چه زود از سير عالم سير شد دل

دل به دلداران سپردن کار هر دلدار نیست

من به تو جـان می سپارم ... دل که قابل دار نیست

نترس…

اگر هم بخواهم از این دیوانه تر نمی شوم

گفته بودم بی تو سخت می گذرد بی انصاف

حرفم را پس میگیرم…

بی تو انگار اصلاً نمی گذرد…

بي تو ...

پاييز ...

 آنقدر زود گذشت كه برگ ها روي درخت يخ زدند ولي نريختند ...

د‌‌ِل سبزم را گره زد و رفت تا به آرزوهايش برسد ...

من فقط يك واسطه بودم !!!

لطفا برای این دوست داشتنت ...

فکری بکن ،

جا نمی شود در من...

من هنوز غرق گذشته اي هستم كه

نميگذرد ...

چرا نميرسم من؟

مگر آخر جاده دلتنگي كجاست؟!