آن كه دستانش را اينقدر محكم گرفته اي

ديروز عاشق من بود.

دستانت را خسته نكن

محكم يا آرام ؛ فردا تو هم تنهايي!

 ميخوام مشتي از خاك بردارم !

شايد اين همان نيمه گمشده من باشد

كه خدا يادش رفته خلقش كند.

 سختي تنهايي را وقتي فهميدم كه ديدم

مترسك به كلاغ گفت:

هر چقدر ميخواهي نوكم بزن، ولي تنهايم نزار !!!

 از خودم دور مي شوم ، تا به تو نزديكتر شوم!

اينروزها ، خيال ، تنها راه با تو بودن است !!!

 تنها شادي زندگيم اين است

كه هيچ كس نمي داند تا چه حد غمگينم!

 بي پناهي يعني...

زير آوار كسي بماني كه قرار بود

تكيه گاهت باشد !

 دلم مي خواهد سر بر دامن دريايي سكوت گذارم

و بخوانم سرودي با آهنگ دلتنگي را

تا آرامشي براي موج هاي سهمگين بي تابي ام به ارمغان آورد.

ديوانه نيستم

اما اين روزها از فرط بي كسي با دكمه هاي پيرهنم حرف مي زنم.

 بودن من ، بي مخاطب است !!!

اما نوشته هايم ، همه براي تنهاييهاي كساني است كه مثل من هستند !

 تنهاييم را دوست دارم

بوي نجابت مي دهد

  میپرسی رنگ زندگی چیست؟

میگویم:

زندگی زلال آبی آب چشمه ساری است

که در همه حال

بر بستر جویبار هستی

به سوی ابدیت پیش میرود

زندگی سرخ است

به سرخی خون لاله ای

در رگ حیات دشت

 یادمان باشد!

هر پس مونده‌ای که‌ من زمین میندازم

قامت یه‌ نفرو خم میکنه.....

به سرآستین پاره کارگری که دیوارت را می‌چیند

و به تو می‌گوید ارباب ،نخند!

به پسرکی که آدامس می‌فروشد و تو هرگز نمی‌خری ،نخند!

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می‌رود

و شاید چندثانیه کوتاه معطلت کند ،نخند!

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه پیراهنش جمع شده نخند!

 به کوچه ای رسیدم که پیرمردی از آن خارج می شد؛

به من گفت :نرو که بن بسته! گوش نکردم، رفتم.

وقتی برگشتم و به سر کوچه رسیدم؛ پیر شده بودم!!!

 لنگه های چوبی درب حیاطمان؛

گر چه کهنه اند و جیرجیر می کنند؛

ولی خوش به حالشان که لنگه ی هم اند .

 آهســته رد شــو

اگـر امـشب هم از حوالی دلم گذشتـی،

آهسته رد شو

غم را با هزار بدبختی خوابانده ام...

خــــدایا

دلم هوس یک نماز دو نفره کرده است...

فقط من باشم و تو !!!!!

 معــجزه...

خدایا

من اینجا دلم سخت معجزه میخواهد

و تو انگار

معجزه هایت را گذاشته ای برای روز مبادا....!!

 آدم ها برای هم سنگ تمام می گذارند.

اما نه وقتی که در میانشان هستی، نه...

آن جا که در میان خاک خوابیدی؛

«سنگ تمام» را می گذارند و می روند ...!

 تو دیدی من خطا کردم دلم گم شد دعا کردم

کمک کن تا نفس مونده به آغوش تو برگردم  …

.

.

تو حتی از خودم بهتر غریبی هامو میشناسی

نمیخوام چتر دنیا رو که تو بارون احساسی

آدم وقتي يه حس تكرار نشدني رو با يكي تجربه ميكنه ؛

ديگه اون حس رو با كس ديگه اي نميتونه تجربه كنه ...

بعضي حس ها ، خاص و ناب هستند

مثل بعضي آدم ها 

اگر نمي رفتي

.

.

.

.

نمي دانستم كه دوستت دارم ...

 دوس دارم ببرمت يه جاي شلوغ ، خيلي شلوغ

وايستم اون وسط نگاهت كنم

بگم اينارو ميبيني ؟

بگي آره

بگم تو هياهوي همه اين آدما

بازم من چشمام فقط دنبال توست

 باران غم پاييز است

باران نم اشك چشمه ي پاييز است

اين سيل كه مي بيني روان است به هر سوي

اشك غم عشق دل ديوانه پاييز است

 حرف تازه اي ندارم

فقط خزان در راه است

كلاه بگذار سر خاطراتي كه يخ زده اند

شايد يادت بيافتد جيب هايت را

وقتي دست هايم مهمانشان بودند

رد پاي عطر پاييز را مي گيرم

كوچه به كوچه

رويا به رويا

در انتهاي كوچه باغ به جاي خاليت مي رسم

چه سخت است

حضور عطر تو ميان برگ هاي پاييز زده

 نميدانم عدالت است يا خيانت ؟

نوشت دوستت دارم ...

و براي دو نفر فرستاد

 از تكرار دوستت دارم خسته شدم

كمي هم تو بگو تا من ناز كنم

نترس ...

باورم نميشود

 مي خندم

ديگر تب هم ندارم

داغ هم نيستم

ديگر به ياد تو هم نيستم

سرد شده ام

سرد سرد

نمي دانم

شايد

شايد دق كرده ام

كسي چه مي داند

 دلبسته ي کفشهایم بودم. کفش هايي که يادگار سال هاي نو جواني ام 

بودند دلم نمي آمد دورشان بيندازم .هنوز همان ها را مي پوشيدم اما

کفش ها تنگ بودند    و پایم را مي زدند قدم از قدم اگر بر مي داشتم

زخمی تازه نصیبم مي شد سعي مي کردم کمتر راه بروم زيرا که رفتن دردناک بود 

عــاشقــانـه هــایـم

تــمـامـی نــدارنــد !

وقــتـی تـــــــــــو ...

بــــــــــــــهـتـریـن

"اتــــــفـاق" زنــدگـی ام هستی ...

                                                       چه زیباست !

که تو تنها نیاز من باشی ؛

و چه عاشقانه است...

که تو تنها آرزویم باشی !

و چه رؤیایی است ؛

 این لحظه های ناب عاشقی !

و من همه زیبایی عاشقانه و رؤیایی را

فقط با تو حس می کنم.

اشك هايم

دلتنگي هايم

دلخوري هايم

و تمام حرفهاي من بماند براي بعد !

تنها به من بگو

با او چگونه ميگذرد كه با من نميگذشت؟؟؟

 سر زده بيا ...

كمي آشفتگي بد نيست ...

آن وقت تكاندن شانه هاي پر غبارت و مرتب كردن موهاي پريشانت ...

بهانه اي مي شود براي زندگي ...

 دل تنها و غريبم ، داره اين گوشه مي ميره

ولي حتي وقت مردن ، باز سراغتا مي گيره 

دلتنگي هايم بزرگ است

غصه هايم بزرگ تر

شانه هايم كوچكند

دلم كوچكتر

كجاست عدالت ؟

 انشرلي هم نشدم يك نفر از من بپرسد ؛

انه " تكرا غريبانه روزهايت چگونه گذشت " 

 تسبيح شيخ پاره شد و دانه دانه شد

از بس كه استخاره زدم تا ببينمت !!!

 شهيد نيستم

اما تو كوچه ي خود را ، به پاس اين همه سرگشتگي به نامم كن !

 جز تو ...

با هر كه حرف زدم

صدايم را نشنيد