امروز دلم شكست ، باز از همان جاي هميشگي

كاش ميشد ، آخر اسمت نقطه اي گذاشت تا ديگر شروع نشوي

كاش ميشد فرياد بزنم

پايان ...

 اين روزها دلگرمي مي خواهم

وگرنه

چيزي كه زياد سرگرميست

 همواره گونه هايم را با آرزوي آمدنت آبياري خواهم كرد...

خدا را چه ديدي ، شايد سبز شدي

 گاهي هزار بار بابت نبودنت با خودم تكرار ميكنم ، مهم نيست

اما هزارمين بار اشك از چشمانم جاري ميشود.

انگار تازه ميفهمم معناي نبودنت را !!!

 از كسي كه دلش گرفته ...

نپرسيد چرا ؟؟؟

آدمها وقتي نميتوانند دليل ناراحتيشان را بيان كنند ...

دلشان مي گيرد ...

 مي گويند فردا روز آخر دنيا است ...

خوشحالم

نه به خاطر آرزويي كه نا تمام ماند

حداقل آخرين رو دلتنگي من است ...

 شكستني رفع بلاست

اما باور نمي كند دلم ...

 رو سنگ قبرم بنويسيد

براش آخرش شدم

فداش...

 آن روز كه مي شكستم ، مي دانستم كه از كاسه شكسته آب نخواهي خورد ...

 ميگم راضي ام به رضاي خدا ...

اما ...

دروغ ميگويم

تو برگرد ...

 دروغگوها شبيه هم هستند

فقط بعضي ها باور كردني تر " دروغ " مي گويند!

 دلتنگي هايم را اگر سنگ مي فهميد ، فكري به حالم مي كرد بي وجدان

 دلتنگ روزهايي ام كه دلتنگ نميشدم

می روم جایی که نشانی از تو نباشد...

آفتاب با طلوعش امید دوباره دیدن تو را بر دلم ننشاند و

غروب حسرت دیدار تو را با  خود به پشت کوهها نبرد...

 به اميد اون روزي كه هيچ كس احساس تنهايي نكنه.

حتي خدا...

 بهترين آرزوها از آن توست

آري چون تو خود بهترين آرزويي

 دلم ز نازكي خود شكست در غم

وگرنه از تو نيايد كه دل شكن باشي

 برام بمون ، بهونه باش براي دل سپردن

نزار كه آرزوم بشه يه روزي بي تو مردن

 اي كه از كوچه تنهايي ما مي گذري

گوش كن

ناله من از سر ديوار گذشت

 هیس ... چند لحظه سکوت. فقط چند لحظه. بگذار منم همانند تو لحظه ای عشق را با تمام وجود تجربه کنم. نمی توانی دقایقی نفست را در سینه ات حبس کنی. نمی دانی اگر کوچکترین صدایی بشنود نمی ماند. شرط بودنش و امدنش همین است. مانده ام چگونه به ابرها بگویم نغرید و به باران بگویم نبارد.

 به گل نشسته ام

در امتداد لنگرگاهت...

دیگر نه موج دارم

نه جزر و مد...

نه تلاطم

نه رفت و آمد ...

مردابی شده ام که در سکوت

گذشته ی با شکوهش را

در آغوش گرفته است...

 آرزویم مُردن در صدای تو بود
یا رفتن با صدایت
یا خاموش شدن در صدایت
صدای تو چون باد گذشت
وَ من به دامنِ تاریکی

آویخته ام

 نمي خواهم خاطره ي فردايم شوي !

امروز من باش ...

حتي لحظه اي ...

اگر ميدانستي با رفتنت حالم چه جور ميشه ...

" نميرفتي " 

كاش خوشبختي هم مثل مرگ حق بود ...             

همه چيز زيادش دل را ميزند ...

زياد دوستت داشتم ...

 عشق يعني :

يكي بود

يكي نا بود ...

 درود بر تنهايي كه جدايي ندارد ...

 اگه يه وقت دلمو شكستي فداي سرت !

فقط كفش بپوش كه شكسته هاش تو پات نره!

 بر سنگ مزارم بنويسيد آشفته دلي خفته در اين خلوت خاموش

او زاده ي غم بود كه از خاطر دوستان گشت فراموش

 ماه هاست فراموش كرده ام خاطراتش را هم

ولي نمي دانم دستانم چرا هنوز

به نوشتن نامش ذوق مي كنند.

 در حساب عشق يك به اضافه يكي برابر است با همه چيز

و دو منهاي يك برابر با هيچ

 هرگز نفهميدم فراموش كردن درد داشت يا فراموش شدن

به هر حال دارم فراموش مي كنم فراموش شدنم را !!!

 فراموش كردنت برايم مثل آب خوردن بود

از همان آب هايي كه مي پرد توي گلو

و سال ها سرفه مي كنيم.

 شنيده بودم كه خاك سرد است

اين روزها اما انگار آنقدر هوا سرد است

كه زنده زنده فراموش مي كنيم يكديگر را !!!

 مردم گفته هايت را فراموش خواهند كرد

مردم اعمالت را فراموش خواهند كرد

اما هرگز احساسي را كه به واسطه تو به آن دست يافته اند ، از ياد نخواهند برد

 خسته ام ...

از تو نوشتن ...

كمي از خود مي نويسم

اين " منم " كه ؛

دوستت دارم ...!

 تو را با ديگري ديدم كه بي من شادمان بودي

گمانم بود بي احساسي و تو بيش از آن بودي

رها كردي مرا رفتي ، شكستن بود تقديرم

تمام فكر من هستي ، به فكر ديگران بودي

 روشنترين آينده هميشه روي گذشته فراموش شده ، شكل ميگيره.

نميشه تا وقتي كه دردها و رنج ها را دور نريختي

توي زندگي به درستي پيش بري ...

 برو اي خوب من ، هم بغض دريا شو ،

خداحافظ !

برو با بي كسي هايت هم آوا شو ،

خداحافظ !

تو را با من نمي خواهم كه " ما " معنا كنم ديگر ...

برو با يك " من " ديگر " ما " شو ،

خداحافظ !