می روم آنسوی مرزها میان انسانهای که معرفت در كرانه شان باشد

و بی مهری پایه زندگی شان را تشکیل نمی دهد....

می روم جایی که دوست معنایی حقیقی داشته باشد و محبت بی ریا باشد....

می خواهم جایی روم که خودم هم نمی دانم کجاست....

جایی که هیچ نگاه آشنایی با نگاه خسته ام در نیاویزد....

جایی که اعتماد رنگ خیانت به خود نگیرد و کسی به گناه نکرده مجازات نشود...

جایی که اگر دلی شکست به جای تیمارش مواخذ برای شکستنش نشود...

افسوس که زمین گرد است...

از هر طرف که بروم باز به تو خواهم رسید...

یک آسمان هم  بیشتر ندارد...

خیال زیبایست که تنها در ذهن ها می شود به آن پرداخت...

یادم نبود بدون احساس نمی شود بود....

حتي اگر باز چنین مکانی در خیال هم باشد...

یاد تو را چه کنم که لحظه ای از دل و خاطرم نمی رود....